giovedì 1 marzo 2018

Lattoni, lu frailagghju

Dentista, Paolo Demuru, 2018

Vi focciu un contu avvinutu tempu fa, ma d’avveru, in una ‘iddha di la Gaddhura. Antonimaria era un ciòanu di tutt’altu sanu e valenti, cuiuàtu da pocu e illu meddhu pisà la familia. 

Com’agghju dittu, netitu e bonu ma di dentatura minguenti. Denti nill’era ‘inutu mancu altu senza dulori e fastidiu ma, da pocu aìa un massiddhaleddhu chi l’era paldimintendi: piccheddhi a nott’e di e attediu pal dugna cosa da no pudessi cumbattà manc’a ghjettu. 

La cummari, chi stagghjìa a fiancu, arries’a lu puntu di sigrittassi la muddheri e impunilla in chistu ‘essu:
-Palchì no li puniti in capu d’andà unde Lattoni, lu frailagghju, chissu ni sa più di lu diaulu... inventa, impriasta, faci e poni... ca lu sà chi no li faccia calche maìa di falli be’-? 

-Uài, cummari mea-, rispundisi l’alta, -pa lu bonu sia lu chi m’aèti pruppostu, appena torra, si no è spasimatu da lu dulori villa dicu e spiremu d’avviltinni middhori; ghjà n’aemu bisognu cu li steddhi minori in fila e un’altu arriendi...-

Appena turresi Antonimarìa, maccari affrittu e attidiatu ascultesi tuttu lu chi li disi la femina e subbitu ci scisi dizzisu a intindè lu chi l’arìa dittu Lattoni, lu frailagghju.

Chistu trabaddhàa in un pindiacciu spaddh’a ventu; a perra di drentu nieddhu più di lu ‘farru, illi muri e illi trai. Ancora li passoni, una ‘olta ‘ntrati, pariani paldì dugna sumiddha e turrassi nieddhi come lu calboni chi brusgiàa ‘llu fraili. Lu malcappittatu appena passatu lu mitali s’accustesi a l’omu c’era pistendi farru caldu e li disi, abbrendi la bucca e tucchndis’a una perra:
-Figghjulami chistu casciali chi m’è fendi paldì lu sintitu...-

Lu maniscalcu, ghindendilu a occhj’a ghjanna, sill’astrolachesi be’ a fundu cumputendi cu li mani nieddhi, pal sincerassi di lu di fa. Dachi vidisi be’ la situazioni li disi:
-Accòllu lu denti chi ti doli, tant’è veru chi si moi, aspetta chi li femu la midicina...-.  
Andes’a un’almarieddhu chi v’era ‘llu muru e ni buchesi unu spau longu e ben’impiciatu, lu liesi a lu casciali cu un bon nodu e invitesi Antonimarìa a pusassi addanazi a l’alcotina, a undi lu liesi, prichendilu di stassi mut’e chiettu. Un omu chi v’era da primma rittu e cuntrastendi silli punisi a li spaddhi e Lattoni alligresi lu focu ‘llu fraìli. 

Punisi illu calboni ‘ncesu un farru a ‘rruì sempri ciavanendi cu l’amicu. Candu s’avvidisi chi chiddhu farru era a puntu di scagghjassi lu piddhesi cu la tinaddha e l’accustesi furriosu a li tivi d’Antonimarìa. Chistu, a la ‘ista di lu foc’arriendi, des’una ‘nculdata in daretu. Sarìa maccari cadutu da lu banchitti si l’omu ch’aìa a li spaddhi no l’aìssia mantesu ten’a pisassinni cilchendisi lu bunettu chi, pal fultuna, aìa ancora ‘n capu. 

Dachi s’aìsi appena, Lattoni li des’a bucciddhà una buccata d’acetu da un’ambula nieddha chi buchesi da l’almariu di lu spau. Cu la mani illa spadda l’accumpagnesi a la sciuta, ancora sustu; però chena lu denti... chena dulori, senza spesi e nè riciuta.

Chistu avvinisi ‘n viritai, a cantu mi stesi rifirutu e no solu, dapoi tutti silla sighìsini allegri e cuntenti!

Paolo Demuru

Nessun commento:

Posta un commento