martedì 13 febbraio 2018

La minestra di latti

Minestra di latti, Paolo Demuru, 2018

Antonagnulu s’era briatu cu lu babbu e sinn’er’andatu  a sta in viddha. S’era cuiuat’a mannu cu una femina di pocu più manna d’iddhu. Aìsi robba di fiddholi primma chi lu tempu punissia li so’ limiti. Era vulintarosu e trabaddhadori però, cumbinazioni si desi, ch’andes’a sta accult’a un ciddheri e dugna sera lu fraquintàa. Gjucàa ‘ calti, s’imbinzinàa e ni riccuìa cu lu ‘inu malu e facìa chistioni cun muddher’e fiddholi... era divintatu una palcossa. La muddheri no sapìa undi punissi lu capu pal cilcà di strassillu palchì proppiu no vidìa comu tirà a innanzi. Comu riccuìa pricuntàa di cosa v’aìa pal cena e mandàa lu mascittu a la palma di la ghindata pal fass’arricà l’ambula di lu ‘inu, biancu o nieddhu, a sigunda di lu magnu e dapoi, come chi no bastessia, andàa iddhu a la  bruttèa e si scumpìa.

La muddheri disisperata arries’a lu puntu di piddhanni algumentu cu la cummari, femina saia e di sintitu, di lu malu ch’er’affruntendi: -Socu passendi li peni di lu ‘nfarru cun chist’omu, bon’e primurosu, ma di ‘inu malu chi no si po dì. Cassisìa magnu li faccia o biancu o nieddhu no li de’ mancà e dapoi si scompi unde lu bonu di Tazzoni, ‘lla ghindata. Oi, cummari mea, candu so pari campà e murì, no v’è altu d’agghjugnì...!-
-Cummà’, no v’abbattìti, no vi det’a tarra-, rispundisi la ‘icina, -la palti chi tucches’a me no villa contu tantu la sumiddha l’è affattenti, ma cilcheti stramezi o svii, siddh’ancora pudeti... o maccari... appruntetili minestra di latti... eu la scumbattesi cu lu chi no s’agatta e n’avviltisi middhori...-

Dittu fattu. Subbitu sinn’impriesi cu l’asettu di chiddhu chi ghjoca punendi fidi ill’ultimi calti. A la ‘ntrinata la cena era pronta, calda e puntuali e candu Antonagnulu riccuisi salutesi lu mascittu punendili la mani ‘n capu e accustendis’a la muddheri li disi ‘n bonumori: -Cosa c(i)’à pal cena?-
-No sapìa proppiu cos’ulminà stasera e, tantu pal cambià, agghju pruat’a fa un pocu di minestra di latti.-

-Bon’abbedhu-, disi lu maritu, -m’ammentu ‘ulinteri candu la facìa la poara mamma, saurita ‘n bucca e sana ‘lla la ‘entri... poni la banca...pon’a magnà-, e vultendis’a lu fiddholeddhu, -anda mascittu meu unde Tazzoni e l’ai a dì di datti di chissu ‘inu nieddhu ch’à illa cupa manna, però stasera poltati la fiasca e torrannilla piena, dapoi ghjà v’accost’eu...-. Lu steddhu invecci di piddhà l’ambula ch’era ‘n bassura si stiresi a spiccanni la fiasca e s’avviesi, come solitu, a la palma di la ghindata.

Paolo Demuru