Dentista, Paolo Demuru, 2018 |
Vi focciu un contu avvinutu tempu fa, ma d’avveru, in una ‘iddha di la Gaddhura. Antonimaria era un ciòanu di tutt’altu sanu e valenti, cuiuàtu da pocu e illu meddhu pisà la familia.
Com’agghju
dittu, netitu e bonu ma di dentatura minguenti. Denti nill’era ‘inutu mancu
altu senza dulori e fastidiu ma, da pocu aìa un massiddhaleddhu chi l’era
paldimintendi: piccheddhi a nott’e di e attediu pal dugna cosa da no pudessi
cumbattà manc’a ghjettu.
La cummari, chi stagghjìa a fiancu, arries’a lu puntu
di sigrittassi la muddheri e impunilla in chistu ‘essu:
-Palchì no li puniti in
capu d’andà unde Lattoni, lu frailagghju, chissu ni sa più di lu diaulu...
inventa, impriasta, faci e poni... ca lu sà chi no li faccia calche maìa di
falli be’-?
-Uài, cummari mea-,
rispundisi l’alta, -pa lu bonu sia lu chi m’aèti pruppostu, appena torra, si no
è spasimatu da lu dulori villa dicu e spiremu d’avviltinni middhori; ghjà
n’aemu bisognu cu li steddhi minori in fila e un’altu arriendi...-
Appena turresi
Antonimarìa, maccari affrittu e attidiatu ascultesi tuttu lu chi li disi la
femina e subbitu ci scisi dizzisu a intindè lu chi l’arìa dittu Lattoni, lu
frailagghju.
Chistu trabaddhàa in un
pindiacciu spaddh’a ventu; a perra di drentu nieddhu più di lu ‘farru, illi
muri e illi trai. Ancora li passoni, una ‘olta ‘ntrati, pariani paldì dugna
sumiddha e turrassi nieddhi come lu calboni chi brusgiàa ‘llu fraili. Lu
malcappittatu appena passatu lu mitali s’accustesi a l’omu c’era pistendi farru
caldu e li disi, abbrendi la bucca e tucchndis’a una perra:
-Figghjulami chistu
casciali chi m’è fendi paldì lu sintitu...-
Lu maniscalcu, ghindendilu
a occhj’a ghjanna, sill’astrolachesi be’ a fundu cumputendi cu li mani nieddhi,
pal sincerassi di lu di fa. Dachi vidisi be’ la situazioni li disi:
-Accòllu lu denti chi ti
doli, tant’è veru chi si moi, aspetta chi li femu la midicina...-.
Andes’a un’almarieddhu chi
v’era ‘llu muru e ni buchesi unu spau longu e ben’impiciatu, lu liesi a lu
casciali cu un bon nodu e invitesi Antonimarìa a pusassi addanazi a l’alcotina,
a undi lu liesi, prichendilu di stassi mut’e chiettu. Un omu chi v’era da
primma rittu e cuntrastendi silli punisi a li spaddhi e Lattoni alligresi lu
focu ‘llu fraìli.
Punisi illu calboni ‘ncesu un farru a ‘rruì sempri ciavanendi
cu l’amicu. Candu s’avvidisi chi chiddhu farru era a puntu di scagghjassi lu
piddhesi cu la tinaddha e l’accustesi furriosu a li tivi d’Antonimarìa. Chistu,
a la ‘ista di lu foc’arriendi, des’una ‘nculdata in daretu. Sarìa maccari
cadutu da lu banchitti si l’omu ch’aìa a li spaddhi no l’aìssia mantesu ten’a
pisassinni cilchendisi lu bunettu chi, pal fultuna, aìa ancora ‘n capu.
Dachi
s’aìsi appena, Lattoni li des’a bucciddhà una buccata d’acetu da un’ambula
nieddha chi buchesi da l’almariu di lu spau. Cu la mani illa spadda
l’accumpagnesi a la sciuta, ancora sustu; però chena lu denti... chena dulori, senza
spesi e nè riciuta.
Chistu avvinisi ‘n
viritai, a cantu mi stesi rifirutu e no solu, dapoi tutti silla sighìsini
allegri e cuntenti!
Paolo Demuru
Nessun commento:
Posta un commento