"Lu Muvroni", 9 gennaio 2018 |
L’alta dì par un celtu bisognu socu andatu a li palti mei, a la sola. Agghju presu l’occasioni pal fa una scappata a Balascia. Era da tempu chi vulia ‘idè lu statu di lu ’accili anticu accult’a lu Monti di la Greddhula. Era da abbeddhu arimutu e n’aìa guasi paldutu l’ammentu, tante veru chi par agattallu v’agghju deùtu pissà no pocu. A furia di brea cu la lama e la frasca chi lu cuàa socu risciùtu e vinenni a capu.
M’à fattu piaceri videnni
li muri in bona cundizioni maccari ‘lla malesa, no l’intrati senza li ghjachi e
d’animali mancu lu mintou. A dugna modu tuttu facìa ammintà la so’ ita e
funzioni: ricuì vacchi e viteddhi e, igniru, passoni affaccendati. Abali è a
sumiddha di ‘ecchju, a l’appogghju pa lu fritu, pissend’a lu passatu e
prichendi pa lu ‘inienti. Pa lu passatu no li pudemu fa più nuddha, pa lu
‘inienti ‘emu l’aminu d’agghjutallu a passàllu comu mireta un’omu riccu d’anni
e di sintitu, chi à patutu e fattu, chi à prummissu e datu. Intantu, solu cu la
so’ umbra di muru ‘mbarrittatu c(i)’ammenta un caminu fattu ed unu di fa: lu
soiu e lu nostru...
Cun chisti pissamenti mi
socu allalgatu da lu ‘accìli canutu, pienu di scopa e lama, pissendi a la so’
cundizioni di disagiu e lu ‘ntentu di punivvi manu. Ma, pal chissu ben
alt’aìmini vi ‘ulìa e m’è bastatu l’aèllu ‘istu e lu bonu pruppositu soiu e
meu.
Turrendi a caminu m’è
vinuta la gana di fammi una scappata a lu pindiu, a lianti, a la scupalta di
pelchj e conchi. Vulìa ‘mbiccà boli di
parrici e maccari un lepparu assustatu, pissendi di ‘ntanassi. Agghju nutatu la
natura alliciata pa la siccagna e calche fioriceddhu fora stasgioni pal via di
lu tempu ch’à paldutu la so’ cadenzia. Tra la lama chi mi trubbìa e li monti
chi mi chjudìani agghju fatt’a paru cu una rocca cuncata. M’à cuntintatu la so’
biddhesa tantu chi no agghju fatt’a mancu di pultamminni un’ammentu maccari lu
pindìu e la bruttesa no m’èrani di cuffoltu. Agghju stintatu ad agattalli la
misura ma, poi, mi socu deùtu arrindì a lu chi agghju pudutu e sighì l’andata.
Era cun mecu la so magghjna d’animalu. anticu più di l’omu, fissatu ‘llu
granittu pa no scumparì mai. Chissa ’isura indumata da li seculi s’era
ammaestrata a li me’ disici tena stammi ‘lla busciàccara, cagliat’e chietta.
Li cimi di l’alburi non mi
facìani ‘idè chjaru undi m’agattàa. Mi sarìa paldutu? Ma candu mai! Lu soli, a
scampu da una neula a l’alta mi dicìa di punillu ‘n fattu... La bureddha e
l’alcummissa mi lassani lu nuscu ‘lli calzoni come a lu Tinori Birraldinu candu
‘n tali custeri andàa ‘n caccia. Eu però no aìa né fusili e né caltucci e né
mancu signali di fera appiccata a la cintula di peddhi. Pultàa solu un
apparicchjeddhu a folma di tabacchera chi, senza fà cioccu e né fumu, pò solu
adducà ammenti, sciutà passioni, fa cumpagnìa muta e sana. In chissu me’ andà
aìa sminticatu par una frìa tribbulìi ed inganni di l’omu e di lu tempu. Era in
paci cun tutti e tutti m’erani in paci, tuttu mi dagghjìa faori e cuffoltu però
da fora lu soli ni signàa lu mezudì e da drentu chjaru sintori di fami
m’avviltìa ch’era ora di turrà a l’usuali.
Contravvenendi a chisti
naturali cumandamenti socu accustatu a la punta di lu Muvroni e agghju ghindatu
l’occhj a Ghjucantinu e gudendimi la costa di Limbara agghju sigutu vessu lu
mezudì, tra li bandi di lu Riìgghjolu. M’è vinutu dananzi l’Uttareddhu,
Carragghju e la Turrina e lu canali, proppiu lu Canali, tenament’a lu Laccheddhu.
Candu la luccicura di lu lagu m’à aggghjummai abbagliatu la ‘ista
agghj’abbassatu lu capu e vultatu li me’ passi pal turrà a lu settili; pal
piddhà un mossu e avviamm’a lu cumandu chi no pudìa mancà.
Paolo Demuru
Nessun commento:
Posta un commento