Minestra di latti, Paolo Demuru, 2018 |
Antonagnulu s’era briatu
cu lu babbu e sinn’er’andatu a sta in
viddha. S’era cuiuat’a mannu cu una femina di pocu più manna d’iddhu. Aìsi
robba di fiddholi primma chi lu tempu punissia li so’ limiti. Era vulintarosu e
trabaddhadori però, cumbinazioni si desi, ch’andes’a sta accult’a un ciddheri e
dugna sera lu fraquintàa. Gjucàa ‘ calti, s’imbinzinàa e ni riccuìa cu lu ‘inu
malu e facìa chistioni cun muddher’e fiddholi... era divintatu una palcossa. La
muddheri no sapìa undi punissi lu capu pal cilcà di strassillu palchì proppiu
no vidìa comu tirà a innanzi. Comu riccuìa pricuntàa di cosa v’aìa pal cena e
mandàa lu mascittu a la palma di la ghindata pal fass’arricà l’ambula di lu
‘inu, biancu o nieddhu, a sigunda di lu magnu e dapoi, come chi no bastessia,
andàa iddhu a la bruttèa e si scumpìa.
La muddheri disisperata
arries’a lu puntu di piddhanni algumentu cu la cummari, femina saia e di
sintitu, di lu malu ch’er’affruntendi: -Socu passendi li peni di lu ‘nfarru cun
chist’omu, bon’e primurosu, ma di ‘inu malu chi no si po dì. Cassisìa magnu li
faccia o biancu o nieddhu no li de’ mancà e dapoi si scompi unde lu bonu di
Tazzoni, ‘lla ghindata. Oi, cummari mea, candu so pari campà e murì, no v’è
altu d’agghjugnì...!-
-Cummà’, no v’abbattìti,
no vi det’a tarra-, rispundisi la ‘icina, -la palti chi tucches’a me no villa
contu tantu la sumiddha l’è affattenti, ma cilcheti stramezi o svii,
siddh’ancora pudeti... o maccari... appruntetili minestra di latti... eu la
scumbattesi cu lu chi no s’agatta e n’avviltisi middhori...-
Dittu fattu. Subbitu
sinn’impriesi cu l’asettu di chiddhu chi ghjoca punendi fidi ill’ultimi calti.
A la ‘ntrinata la cena era pronta, calda e puntuali e candu Antonagnulu
riccuisi salutesi lu mascittu punendili la mani ‘n capu e accustendis’a la
muddheri li disi ‘n bonumori: -Cosa c(i)’à pal cena?-
-No sapìa proppiu
cos’ulminà stasera e, tantu pal cambià, agghju pruat’a fa un pocu di minestra
di latti.-
-Bon’abbedhu-, disi lu
maritu, -m’ammentu ‘ulinteri candu la facìa la poara mamma, saurita ‘n bucca e
sana ‘lla la ‘entri... poni la banca...pon’a magnà-, e vultendis’a lu
fiddholeddhu, -anda mascittu meu unde Tazzoni e l’ai a dì di datti di chissu
‘inu nieddhu ch’à illa cupa manna, però stasera poltati la fiasca e torrannilla
piena, dapoi ghjà v’accost’eu...-. Lu steddhu invecci di piddhà l’ambula ch’era
‘n bassura si stiresi a spiccanni la fiasca e s’avviesi, come solitu, a la
palma di la ghindata.
Paolo Demuru